De familieleden keken op, dachten even na, toen een van hen zei: "We verliezen onze beheersing, daarom schreeuwen we."

 

"Maar waarom zou je schreeuwen als de persoon tegen wie je praat vlak naast je staat? Je kunt hem toch ook op een zachtere manier duidelijk maken wat je wilt zeggen?", vroeg de hindu god.

 

De volgelingen gaven diverse antwoorden maar werden het niet eens. Uiteindelijk legde de hindu god uit: "Als twee mensen boos zijn op elkaar, ervaren ze een grote afstand tussen hun harten. Om die grote afstand te overbruggen schreeuwen ze tegen elkaar. Hoe kwader ze zijn, des te harder ze moeten schreeuwen om zich verstaanbaar te maken. Als twee mensen verliefd worden op elkaar, praten ze heel zachtjes, omdat hun beider harten zich vlak bij elkaar bevinden. De afstand tussen hen is heel klein of nihil..." 

 

De hindu god vervolgde: "Als hun liefde verder groeit, wat gebeurt er dan? Dan praten ze amper, fluisteren hooguit en voelen ze zich nog nauwer met elkaar verbonden. Uiteindelijk hoeven ze enkel nog naar elkaar te kijken. Zo close kunnen twee mensen zijn die elkaar liefhebben."

 

Hij keek naar zijn volgelingen en zei: "Dus als je met iemand discussiert, laat dan jullie harten niet uit elkaar drijven en gebruik geen woorden die de afstand vergroten, want besef je dat er een moment kan komen waarop de kloof zo groot is, dat je hem niet meer kunt overbruggen." De familieleden zwegen en omhelsden elkaar.